Οι λέξεις της ημέρας - "ΕΑΜ-ΕΛΑΣ"

Για την ιστορία:
Το ΕΑΜ (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο) ιδρύθηκε στην Αθήνα στις 27/9/1941 με την πρωτοβουλία του ΚΚΕ. Ο ΕΛΑΣ (Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός) ήταν το στρατιωτικό παρακλάδι του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου κατά τη Τριπλή κατοχή της Ελλάδας. Ιδρύθηκε στις 16/2/1942. Τόσο το ΕΑΜ όσο και ο ΕΛΑΣ αποτέλεσαν τους κύριους εκφραστές της Εθνικής Αντίστασης κατά τα χρόνια της Ναζιστικής Κατοχής.


Το λήμμα:
Η χώρα ζει τις κρίσιμες ώρες που αναμένεται να κυοφορήσουν επιτέλους το σχήμα συνεργασίας που θα μας βγάλει από το "χάος της ακυβερνησίας" των τελευταίων εβδομάδων. Όμως ο πραγματικός κίνδυνος είναι αλλού. Συγκεκριμένα στην "ανεύθυνη και αντιδημοκρατική αντιπολίτευση" που κατεργάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Η καλή εφημερίδα Καθημερινή και οι αρθρογράφοι της αγρυπνούν και εφιστούν την προσοχή του ελληνικού λαού στις μεθοδεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ στο χτεσινό κύριο άρθρο.

Ερμηνεία:

Το άρθρο δεν επιδέχεται και μεγάλης ερμηνείας. Αποτελεί μία προσπάθεια ακόμα σε μια μακρά σειρά με σκοπό να στοχοποιηθεί μια συγκεκριμένη πολιτική. Όχι ένα κόμμα ή μια παράταξη. Τώρα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, στο πολύ πρόσφατο παρελθόν ήταν το ΚΚΕ που ενδεχομένως φάνταζε αρχικά πιο απειλητικό. Έτσι κατά την προσφιλή στα media λογική υπερτονίζεται ένα γεγονός την ίδια στιγμή που ανάλογα φαινόμενα μεγαλύτερης έντασης και σημασίας από την "άλλη πλευρά" περνάνε ασχολίαστα.
Για τη σύνταξη της "Κ" λοιπόν το να φωνάζει η νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ "ΕΑΜ-ΕΛΑΣ" συνιστά (σε μια ανιστόρητη, η μίσο-ιστορική ανάγνωση που διαγράφει μονοκοντυλιά το ρόλο του ΕΑΜ στην Εθνική Αντίσταση) αναπόληση της εποχής του εμφυλίου ή ακόμα και προάγγελο μιας νέας σύρραξης. Πρόκειται (κατά τη σύνταξη της "Κ" πάντα) για:

"(ακραίους και γραφικούς), των οποίων οι εμπρηστικές δηλώσεις και πράξεις κινούνται εκτός των ορίων της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ή ακόμη και της πιο προωθημένης ευρωπαϊκής Αριστεράς."

Φυσικά όμως καμία τέτοια ευαισθησία για την κοινοβουλευτική μας δημοκρατία (και τα ελαστικά της όρια) δεν έχει δείξει στο παρελθόν η "Καθημερινή" (και άλλα ΜΜΕ που ανατριχιάζουν με τις "ακρότητες" των νεολαίων του ΣΥΡΙΖΑ) όταν στο όχι τόσο μακρυνό παρελθόν, νεολαίοι μιας άλλης παράταξης, κάποιοι εκ των οποίων ίσως σήμερα να κάθονται στα έδρανα του κοινοβουλίου μας προέτρεπαν τον τότε υπουργό κ. Βουλγαράκη σε σεξουαλικές πράξεις εναντίον του Γιώργου Παπανδρέου.

Η σεξουαλικότητα γενικώς φαίνεται να έχει ιδιαίτερη "πέραση" τελευταία στη Νέα Δημοκρατία. Λίγες μέρες πριν τις εκλογές η κ. Ντόρα Μπακογιάννη μιλούσε για "κωλομπαράδες" αναφερόμενη στις -ασταθείς κατ' αυτήν- θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για το μνημόνιο. Δυστυχώς η Καθημερινή δεν αφιέρωσε στον γενναίο πολιτικό της λόγο κανένα από τα κύρια άρθρα της.

Εν τέλει:
Η τακτική των media στη άνιση παρουσίαση και αξιολόγηση ανάλογων γεγονότων είναι χρόνια, παγιωμένη και δεν αποτελεί έκπληξη. Το ανησυχητικό είναι πως εσχάτως τέτοιες άνισες πρακτικές δεν περιορίζονται στα media. Έτσι, σήμερα ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών κ. Δραγάτσης άσκησε ποινική δίωξη στον Ιφικράτη Αμυρά με την κατηγορία της προτροπής των πολιτών σε ένοπλη δράση. Στο πλαίσιο της απο-κομπλεξαρισμένης -πλέον- παρέμβασής της σε όλα τα επίπεδα εξουσίας η Νέα Δημοκρατία (λειτουργώντας προφανώς σαν να ήταν ΗΔΗ κυβέρνηση) δεν μπήκε καν στον κόπο να κρύψει το γεγονός πως βρίσκεται πίσω από αυτή τη δίωξη. Όπως διαβάζουμε στο ρεπορτάζ που αναπαράγει το in.gr :

"Στο πλαίσιο της έρευνας κατέθεσε ο εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ Γιάννης Μιχελάκης, ο οποίος παρέδωσε στον κ. Δραγάτση το υλικό της επίμαχης εκπομπής και υποστήριξε ότι ο κ. Αμυράς είχε αρχικά ενταχθεί στις λίστες των υποψηφίων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ."

Την ίδια στιγμή κανείς δεν συζητά για την ΜΗ-ποινική δίωξη ενός βουλευτού μας -του κ. Κασιδιάρη- ο οποίος ξεπερνώντας τα όρια της "προτροπής" έχει ήδη προβεί σε άσκηση βίας και μάλιστα σε ζωντανή σύνδεση, η οποία συνιστά αδιάσειστη απόδειξη.

Η λογική πίσω από την οποία κάποιος διώκεται για ένα βίντεο στο οποίο επικολυρικά προτρέπει γενικώς και αορίστως τον "λαό" να "πάρει τα άρματα" την ίδια στιγμή που κάποιος στρογγυλοκάθεται στα έδρανα της ελληνικής Βουλής έχοντας γρονθοκοπήσει μια γυναίκα σε απευθείας μετάδοση είναι ξεκάθαρη.
Ο πρώτος μπορεί να "συνδεθεί" με το ΣΥΡΙΖΑ (χωρίς καν να είναι μέλος του), ο δεύτερος ανήκει στην (χρήσιμη;) Χρυσή Αυγή.

Η λέξη της ημέρας - "Συνευθύνη"

Για την ιστορία:
Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος είναι συνταγματολόγος, καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου στο ΑΠΘ.
Αυτό δεν τον εμπόδισε χτες να ζητήσει με δήλωσή του να προσπεραστούν -για άλλη μια φορά- τα "βαρίδια" του Συντάγματος και να μην πάρει κάν διερευνητική εντολή για σχηματισμό κυβέρνησης το πρώτο κόμμα. Πρότεινε ο ΕΒ να συγκληθεί αντ' αυτού αμέσως το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η προτροπή αυτή για μια Συνταγματική εκτροπή πέρασε -ως συνήθως- στο "ντούκου" απ' όλες τις "δημοσιογραφάρες" που θυμούνται το Σύνταγμα μόνο όταν γίνονται διαδηλώσεις.

Το λήμμα:
Ο κ. Βενιζέλος όμως πήγε ακόμα μακρύτερα προτείνοντας σαν λύση την "Κυβέρνηση Εθνικής Συνευθύνης". Ο όρος αμέσως "έπιασε" και οι δηλώσεις του Ε.Β. αυτόματα βρήκαν χώρο σε mainstream μέσα όπως η έγκριτη Καθημερινή. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να αναλύσει τι σημαίνει αυτό το "Συνευθύνη" και τι αντιπροσωπεύει για το πολίτευμα.

Ετυμολογικά:
ΣΥΝΕΥΘΥΝΗ. Η λέξη προφανώς δεν υπάρχει στα ελληνικά λεξικά αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που στο ΠΑΣΟΚ επινοούν έναν όρο που ακούγεται ταυτόχρονα "υπεύθυνος" και "σοβαρός". Μια λέξη που υπάρχει θα ήταν ενδεχομένως η "συνυπευθυνότητα". Η "συνευθύνη" όμως;
Αποκωδικοποιώντας τις σκέψεις του συνταγματολόγου προέδρου του ΠΑΣΟΚ διαβάζουμε -πάντα στην Κ- ότι:

Η κυβέρνηση που προτείνει ο κ. Βενιζέλος πρέπει να συγκροτηθεί από τη ΝΔ, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, διότι όπως τόνισε καμία σοβαρή απόφαση και συμφωνία δεν μπορεί να χαραχτεί και να εφαρμοστεί «χωρίς εθνική συστράτευση και με κάποιους να περιμένουν στη γωνία ως αντιπολίτευση».

Με δεδομένη την "εμμονή" του ΣΥΡΙΖΑ να παραμείνει στην αντιπολίτευση, ο ΕΒ αναδιπλώνει την επιχειρηματολογία του με τρόπο περιεκτικότερο. Με ένα μεστό του σχόλιο -στο Βήμα αυτή τη φορά- ζήτα:

"στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ επιμείνει ότι θα παραμείνει αντιπολίτευση, το  ΠαΣοΚ θα ζητήσει τουλάχιστον να δεσμευτεί για τη στάση που θα τηρήσει από τη θέση αυτή σε ότι αφορά το  διαπραγματευτικό πλαίσιο με την τρόικα."

συνεχίζοντας δια στόματος της -μη εκλεγείσας εκπροσώπου του- Φώφης Γενημματά:

"Θα πρέπει όλοι να κάνουμε συμβιβασμούς και όλοι να αναλάβουμε μια ευθύνη"

STOP εδώ: Γιατί μόνο μία ρε Βαγγέλη; Να μη βάλω πεντε-έξι να τις φχαριστηθούμε;

Ερμηνεία:

Σύμφωνα λοιπόν με τον κ. Βενιζέλο, "συνευθύνη" είναι την ευθύνη για όλες τις αποφάσεις που αναμένεται να ληφθούν να την πάρουν όλα μαζί τα πολιτικά κόμματα (κι όταν λέμε όλα εννοούμε αυτά που συγκεντρώνουν το 80% των ψήφων). Αυτή θα είναι μια "εθνική συστράτευση" χωρίς κανέναν να "περιμένει στη γωνία ως αντιπολίτευση". Με τη "Συνευθύνη" λύνονται συνεπώς αυτομάτως μερικά προβλήματα που για τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη είναι μείζονα, όπως:

1. Ξεπερνάμε τη βάσανο της εκλογικής διαδικασίας. Όλα τα κόμματα συμμετέχουν σε ενα κοινό κυβερνητικό σχήμα, οπότε τι νόημα έχει να ψηφίζουμε; Σαν να παίζουμε το final-4 ενώ έχουμε αποφασίσει "συνεύθυνα" (sic) να μοιραστούμε την κούπα στα τέσσερα.

2. Ξεπερνάμε την ανάγκη πολιτικών προγραμμάτων. Ο κ. Βενιζέλος γνωρίζει από τώρα τις αποφάσεις που πρέπει να παρθούν. Μισθοί, συντάξεις, φόροι είναι όλα προ-αποφασισμένα. Τι λες ευγενικέ συμπολίτη; Δεν άκουσες ενάμιση μήνα τις προθέσεις της μεγάλης δημοκρατικής παράταξης; Θα είναι μάλλον επειδή οι δημαγωγοί του ΣΥΡΙΖΑ μονοπώλησαν τον τηλεοπτικό χρόνο και σκέπασαν με τη φασαρία τους τις νηφάλιες προτάσεις των υπεύθυνων δυνάμεων. Μην ανησυχείς όμως, γιατί ο ΕΒ είναι γνωστή αλεπού και των οικονομικών και της διαπραγμάτευσης και ξέρει ποιες αποφάσεις επίκεινται.

Επίσης σπεύδει να επιμερίσει και τις ευθύνες των αποφάσεων αυτών. Ισόποσα.

STOP εδώ: Ισόποσα; όχι ακριβώς. H διακυβέρνηση και τα αποτελέσματά της βαραίνουν δύο κόμματα (συγνώμη, εννοώ ένα κόμμα και τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη) εδώ και 30 χρονια, οι ευθύνες όμως θα καταμεριστούν για πρώτη φορά σε όλα τα κόμματα. ΠΑΣΟΚ-ΝΔ κυβέρνησαν 30 χρόνια αλλά από αύριο θα φταίνε όλοι! Παρακάτω...

3. Γλιτώνουμε όλη τη φασαρία της "αναδιαπραγμάτευσης". Γιατί; Φαντάσου άμοιρε συμπολίτη μου το Σαμαρά να πηγαίνει να "αναδιαπραγματευτεί" (θέλει φαντασία το ξέρω, αλλά προσπάθησε λίγο) τους όρους του μνημονίου με μια κυβέρνηση "όλοι μέσα", χωρίς αντιπολίτευση να τον πιέζει στη Βουλή, χωρίς διαφωνίες, με 80% των εκπροσώπων του εκλογικού σώματος να έχει αναλάβει τη "συνευθύνη"; Τι; Δεν μπορείς να το φανταστείς όσο κι αν προσπαθείς; Προσπάθησε κι άλλο. Αν δεν μπορείς θα σε βοηθήσει η Σία Κοσιώνη.

4. Ανοίγει ο δρόμος για την πραγματοποίηση του μεγάλου άλματος της Ελληνικής Δημοκρατίας. Της κατάργησής της ΚΑΙ στη θεωρία. Ποιο είναι το επόμενο βήμα μετά από μια κυβέρνηση συνευθύνης που θα έχει υποστεί τη φθορά για τις επώδυνες αποφάσεις που έρχονται; Με κανένα από τα κόμματα να μπορεί να διαφοροποιηθεί η λύση που θα προταθεί είναι η εξής: "Αφού ακόμα και όλοι μαζί δεν τα καταφέρατε, το λόγο έχουν οι εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες. Κυβέρνηση τεχνοκρατών λοιπόν (βλ. managers) γιατί οι υπόλοιποι αποδειχτήκατε ανεπαρκείς".

Συγγενικά λήμματα: 

Σε γενικές γραμμές η "Συνευθύνη" αποτελεί μετεξέλιξη της περιώνυμης "Συναίνεσης", η οποία έπαιξε πολύ επί Παπανδρέου -στα τελευταία του- και από τη στιγμή που πέτυχε το σκοπό της -να σύρει δηλαδή το Σαμαρά στο άρμα των προθύμων- ξεπεράστηκε αυτοστιγμεί. Ο στόχος πλέον διευρύνεται σε όλο το πολιτικό φάσμα με τη "Συνευθύνη" να αποσκοπεί στο να κάνει μονομιάς κυβέρνηση (με το ΠΑΣΟΚ "εγγυητή σταθερότητος"), αντιπολίτευση (περιττή και άσκοπη), προγραμματικές δηλώσεις (αφού όλοι θα κάνετε αυτό που λέει η Τρόικα) και κοινοβουλευτικό έλεγχο (το άλλο με τον Τοτό;) όλα ένα "νιανιά" στο κεφάλι του άμοιρου συμπολίτη. 
Αλλά τι τα θες άμοιρε συμπολίτη, μπροστά στον κοινό στόχο του Ευρώ...πρέπει να αναλάβεις κι εσύ μια ευθύνη.

Εν τέλει:
Και οι δημοσιογράφοι-ελεγκτές της 4ης εξουσίας;
Γαργάρα για τη "συνευθύνη", κουβέντα για προσπάθεια αλλοίωσης του εκλογικού αποτελέσματος, μιλιά για τη Συνταγματική εκτροπή (να μην πάρει δηλαδή διερευνητική εντολή η ΝΔ). Το μπαλάκι κατευθείαν στο ΣΥΡΙΖΑ που αναλαμβάνει την ευθύνη να μην αναλάβει την συνευθύνη. Πρώτα στο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν επικίνδυνοι ως κυβέρνηση, τώρα είναι ανεύθυνοι ως μη-συμπολιτευόμενοι με το άλλο άκρο του πολιτικού φάσματος. Φταις εσύ καλέ μου συμπολίτη που τους έβαλες στη Βουλή! Καλά δεν ήταν στο 3%...;

Φτου κι απ' την αρχή

Πάει καιρός από τότε που αποφάσισα να παρατήσω το blogging.

Όπως όμως πολλοί φίλοι μου -κι ελπίζω αναγνώστες- θα μπορέσουν να επιβεβαιώσουν, δεν είμαι και ο πιο αποφασιστικός τύπος. Όταν πήρα εκείνη την απόφαση υπήρχε πολύ λίγος χρόνος, πολλά πράγματα να γίνουν και καθόλου διάθεση. Σήμερα υπάρχει ακόμα λιγότερος αλλά η διάθεση επιστρέφει (όχι για καλό). Είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν κι ακόμα περισσότερα αυτά που θα ήταν καλό να ειπωθούν, όχι -φυσικά- από εμένα, ή τουλάχιστον όχι μοναχά από εμένα. Ακόμα χειρότερα, είναι πολλά αυτά που λέγονται και γράφονται καθημερινά, λέξεις, "ιδέες", αποφθεγματικά "τσιτάτα" που εγγράφονται αυτόματα στο υποσυνείδητό μας σαν θέσφατα. Και μολύνουν τα πάντα.

Έχω πετριά με τα μήντια, είμαι αιώνιος wannabe δημοσιογράφος και τα παρακολουθώ όσο πιο στενά μπορώ. Έτσι μπορώ με μεγάλη ευκολία να κατανοήσω τους λόγους για τους οποίους συμπολίτες μου, οι συμπολίτες μας διατελούν σε τέτοια τρικυμία εν κρανίω σχετικά με τις δικές τους αποφάσεις που κατά καιρούς έχουν οδηγήσει στον Εκσυγχρονισμό, την Επανίδρυση του Κράτους, το Μνημόνιο και τη Χρυσή Αυγή.

Η θέση μου είναι πως σε ένα μεγάλο ποσοστό φταίνε οι "Λέξεις"! Όχι βέβαια οι λέξεις από μόνες τους, τα αθώα ουσιαστικά και τα επίθετα, αλλά τα υποκείμενα που τα εκστομίζουν και τα αντικείμενα που τα αναπαράγουν.
Για ένα μεγάλο μέρος των κακώς κειμένων, φταίνε τα ίδια τα κείμενα, γραπτά και προφορικά που πρώτα τα επεξεργάζονται στα κομματικά επιτελεία ένας εσμός αγράμματων επικοινωνιολόγων και στη συνέχεια τα θεσμοθετούν αυτόματα ως κραταιά αντίληψη ένα συνονθύλευμα αδίστακτων/ανήθικων που θέλουν να αποκαλούνται δημοσιογράφοι.

Η Βίβλος μου ειναι το "Manufacturing Consent" των Herman, Chomsky. Ο εχθρός μου είναι η μαζική παραπληροφόρηση στα όρια του παραλογισμού. Μισώ τα "ψεύτικα λόγια", τα "γεγονοτοειδή" (factoids) που μας κατακλύζουν αντικαθιστώντας την πραγματικότητα με μια διαστρεβλωμένη αληθοφάνεια.

Στο ιστόλογιο αυτό θα προσπαθήσω να παρουσιάζω έναν τέτοιο ψεύτικο λόγο κάθε μέρα, ιδωμένο κατάματα κι όχι μέσα από τον παραμορφωτικό φακό των media. Δεν είναι κάτι πρωτότυπο (ο Chomsky το κάνει χρόνια), δεν είναι κάτι δύσκολο (η παραπληροφόρηση είναι καθημερινότητα), είναι κάτι απλό που απλώς δεν καταδέχονται (η καλύτερα δε θέλουν) να κάνουν αυτοί που πρέπει.

Φτου κι απ' την αρχή λοιπόν με τα blogs...