Κοιτώντας το δάχτυλο

H σκόνη που εδώ και λίγες μέρες αιωρείται στην ατμόσφαιρα και δυσκολεύει την ορατότητα είναι -μας διαβεβαιώνουν- φαινόμενο μετεωρολογικό και προέρχεται από τη Σαχάρα. Οι μετωρολόγοι μας διαβεβαιώνουν επίσης ότι τα νέφη της αφρικανικής άμμου είναι παροδικά και πως θα διαλυθούν όταν οι βοριάδες επανέλθουν. Υπάρχει ωστόσο ένα είδος νέφους που αντί να διαλύεται πυκνώνει. Είναι η αχλύς που απλώνεται κάθε φορά που κάποιος προσπαθεί να τα βάλει με τη Χρυσή Αυγή και που λειτουργεί  σαν προπέτασμα καπνού που διευκολύνει τη "διαφυγή" της.

Την περασμένη Παρασκευή, στα πλαίσια μιας κοινοβουλευτικής συζήτησης ρουτίνας ο προεδρεύων της Βουλής, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Δραγασάκης διέκοψε αγόρευση βουλευτή της Χρυσής Αυγής (θα με συγχωρήσει που δεν συγκρατώ το όνομά του) καλώντας τον φρούραρχο με αφορμή απαξιωτικά σχόλια και αναφορές στην ομιλία του. Ο φρούραρχος τελικά δεν πρόλαβε να επέμβει, καθώς στο σύνολό τους οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής αποχώρησαν από την αίθουσα μέσα στη συνήθη οχλαγωγία και αλληλοεκτοξευόμενες προσβολές όπως "Γίδια" και ειρωνικά "Heil Hitler". Το γεγονός δεν είναι πρωτοφανές. Βουλευτές της Χρυσής Αυγής έχουν στο παρελθόν αποχωρήσει με τρόπο ακόμα πιο θορυβώδη ενώ βαρύτερες εκφράσεις έχουν ανταλλάξει και μέλη του κοινοβουλίου που ανήκουν σε πιο "καθώς πρέπει" κομματικούς σχηματισμούς.

Αυτό που απασχόλησε ωστόσο τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κατά συνέπεια αυτό το "ακέφαλο σώμα" που αποκαλούμε "κοινή γνώμη" δεν ήταν ούτε οι εκφράσεις του βουλευτή που παρεκτράπηκε όπως το "Συζήτηση-σούπα", ούτε το "το Μίστερ Αλέξη" (αναφερόμενος στον Αλέξη Τσίπρα) ούτε το "Γίδια" προς τους βουλευτές που επικρότησαν την προτροπή του κ. Δραγασάκη να εισέλθει ο φρούραχος στην αίθουσα. Από την Παρασκευή πλήθος άρθρων, σχολίων και τηλεοπτικός χρόνος έχει αφιερωθεί στο "ατόπημα" του κ. Δραγασάκη που με την κίνησή του έδωσε τη δυνατότητα στην ΧΑ "να προβληθεί" και "να κερδίσει πόντους" για άλλη μια φορά. Κάποιοι έφτασαν πιο μακριά ακόμα με τον πρώην πολιτικό, νυν τέως πρόεδρο της "Δημιουργίας Ξανά" Θάνο Τζήμερο να καταφέρεται εναντίον του κ. Δραγασάκη από τις σελίδες της Athens Voice κατηγορώντας τον για μεροληπτισμό εναντίον της Χρυσής Αυγής ως μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, ενός κόμματος που κατά τον ίδιο τον κ. Τζήμερο, βρίσκεται πολυ πιο μακριά από το κοινό περί δικαίου αίσθημα απ' ότι η Χρυσή Αυγή. Όλα αυτά και άλλα πιο "ζουμερά" συνωστίζονται στις γραμμές ενός άρθρου με τον εύγλωττο τίτλο "Δραγασάκης Uber Alles". Τι ακριβώς συνέβη; Πώς φτάσαμε από τη συζήτηση για ένα νομοσχέδιο αυστηρότερης ποινικοποίησης των ρατσιστικών ενεργειών να συζητάμε πόσο "μακριά από το κοινό περί δικαίου αίσθημα" βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ και πόσο σκληρός πυρήνας ανομίας είναι το ΚΚΕ; Πώς περάσαμε από τη Μανολάδα και τα ρατσιστικά εγκλήματα στην "καταδίκη των δύο άκρων"; Πώς βρεθήκαμε μ' ένα βήμα από την καταδίκη της γλώσσας καφενείου στο κοινοβούλιο στην ανάλυση για το "λάθος του κ. Δραγασάκη" και πώς καταφέρνει η Χρυσή Αυγή παντού και πάντοτε να "κερδίζει σε προβολή" ανεξαρτήτως χειρισμών από τους πολιτικούς της αντιπάλους;

Πρόκειται για ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται με τρόπο που αρχίζει να μοιάζει με φάρσα είναι ακριβώς αυτό. Ο τρόπος δηλαδή με τον οποίον  οποιαδήποτε συζήτηση για τις δηλώσεις και τις ενέργειες μελών της Χρυσής Αυγής καταλήγει σε μια στρογγυλεμένη, "ίσων αποστάσεων" καταδίκη "των δύο άκρων". Ο Ηλίας Κασιδιάρης ξεσηκώνει την αίθουσα της προκαταρκτικής εξέτασης για τη Λίστα Λαγκάρντ, σπάζει ποτήρια στο πάτωμα, αποχωρεί αποκαλώντας "χοντρό" τον Βαγγέλη Βενιζέλο. Ναι, αλλά σχόλια έκανε και η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Στη Μανολάδα, επιστάτες πυροβολούν εργάτες που ζητούν τα δεδουλευμένα. Ναι, αλλά εξίσου (;) παράνομο είναι και το ΠΑΜΕ που επιβάλλει με το ζόρι την συμμετοχή σε απεργίες. Μέλη της Χρυσής Αυγής κατεβάζουν με το "έτσι θέλω" μια θεατρική παράσταση. Κάποιος, κάπου θυμάται ότι κάτι ανάλογο είχαν επιχειρήσει προ δεκαετιών μέλη του ΚΚΕ για μια κινηματογραφική ταινία. Διαβάζοντας κανείς τις εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας, παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων, διάφορα ιστολόγια και συζητήσεις σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης τολμά να υποθέσει πως το πρόβλημα δεν είναι ο υφέρπων ρατσισμός, η ναζιστική ρητορική και οι πρακτικές της που επανακάμπτουν, αλλά το ότι για τόσα χρόνια η ελληνική κοινωνία ανέχτηκε την ανομία του ΚΚΕ, τους τραμπουκισμούς του ΠΑΜΕ, τον κομμουνιστοφασισμό των συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ, τους αριστεριστές, αναρχικούς καταληψίες που ζούν και θάλλουν εδώ και δεκαετίες κάτω από την "ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς". Ακούγοντας στελέχη της κυβέρνησης όπως ο κ. Δένδιας και ο κ. Κεδίκογλου είναι να απορεί κανείς πως η Ελλάδα, κατάφερε κάτω από τόσο αντίξοες συνθήκες, να διατηρήσει το δημοκρατικό της πολίτευμα!

Το όλο ζήτημα θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν για κλάματα. Ολοένα και συχνότερα γίνεται προφανής η προσπάθεια της κυβέρνησης, των στελεχών της και φίλιων πολιτευτών να εκμεταλλευτούν οποιαδήποτε ακρότητα της Χρυσής Αυγής ως πρόσχημα για να επιτεθούν στην αντιπολίτευση. Το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλες αριστερές πολιτικές δυνάμεις δεν "δικαιούνται δια να ομιλούν" για τον φασισμό, καθώς κουβαλούν στην πλάτη τους τα άγη του Σταλινισμού, των γκούλαγκ, τον λαϊκισμό του Τσαβισμού και την απειλή εξομοίωσης με την Βόρεια Κορέα. Την ίδια στιγμή, τα έργα και οι ημέρες των διαφόρων φασιστοειδών απολήξεων μπαίνουν με μεγάλη επιτυχία στο στόχαστρο των δημοκρατικών αντανακλαστικών των κυβερνητικών εταίρων. Η ΔΗΜΑΡ προτείνοντας ένα σχέδιο αντιρατσιστικού νόμου που αποδεικνύεται πυροτέχνημα και το ΠΑΣΟΚ παλιότερα με ένα αντιρατσιστικό βίντεο που βρήκε ενθουσιώδη υποδοχή στα μέσα μαζικής ενημέρωσης φαίνεται πως έχουν αυξημένα δικαιώματα στην καταδίκη των φασιστικών ακροτήτων. Η ΧΑ, ο φασισμός και η ρατσιστική βία είναι νόμιμοι στόχοι για τους κυβερνώντες, αλλά στο απυρόβλητο από την αντιπολίτευση.

Όμως και οι όποιες καταδίκες μένουν εκεί, στο επίπεδο των εντυπώσεων και της τηλεοπτικής κατανάλωσης. Η τρικομματική κυβέρνηση έχει να ασχοληθεί με πιο επείγοντα θέματα από την κατρακύλα της δημοκρατίας στα πεζοδρόμια, ακόμα χειρότερα επιλέγει να την θυμηθεί μόνο ως αφορμή για να καταφερθεί εναντίον της αντιπολίτευσης με τρόπο υπερβολικό συχνά στα όρια του φαιδρού. Από την άλλη πλευρά οι όποιες προσπάθειες της αντιπολίτευσης πέφτουν στο κενό, αντιμέτωπες με τη θεωρία των δύο άκρων της οποίας οι θιασώτες αυξάνονται αφελώς και επικίνδυνα. Απομένει η "κοινή γνώμη" μπροστά σε αυτούς που δείχνουν προς το μέρος του κακού που έρχεται κατά πάνω μας να κοιτάει τα ίδια τους τα δάχτυλα με την καχυποψία και την απάθεια του ηλιθίου της παροιμίας.